Zachęcona entuzjastycznymi recenzjami czytelników sięgnęłam po Drżenie autorstwa Maggie Stiefvater. Jest to pierwszy tom cyklu Wilkołaki z Mercy Falls wydany już w ponad trzydziestu krajach, którego popularność według mnie jest w pełni uzasadniona.

Drżenie opowiada historię Grace, spokojnej, siedemnastoletniej nastolatki optymistycznie nastawionej do świata i ludzi. Dziewczyna mieszka wraz z rodzicami, którzy większość czasu spędzają na przyjęciach, wernisażach i spotkaniach z przyjaciółmi. W zasadzie można powiedzieć, iż Grace wychowuje się sama, gdyż wiecznie nieobecni w domu i bardzo zapracowani rodzice nie mają czasu nawet z nią porozmawiać. Nastolatce nie przeszkadza jednak taki stan rzeczy, gdyż ma zawsze u boku dwie przyjaciółki oraz złotookiego wilka stacjonującego obok jej domu i towarzyszącego je niemal cały czas od dnia, w którym Grace omal nie straciła życia.

Pewnego zimowego dnia mała dziewczynka bawiąca się na podwórku swojego domu zostaje zaatakowana i zaciągnięta do lasu przez sforę wygłodniałych wilków. Jest zbyt mała i zbyt słaba, aby się bronić czy uciekać. Poddaje się, gdyż wie, iż nie ma dla niej już żadnego ratunku.

Tym małym dzieckiem jest właśnie nasza bohaterka, która z całego zdarzenia wyszła bez większych obrażeń. Nikt nie wie, jakim cudem ta mała istota przeżyła ani jak znalazła się powrotem w domu a jedyną rzeczą, którą zapamiętała są oczy koloru złota.

Od czasu tego zdarzenia minęło już kilka lat. Jednak pomimo strasznych wspomnień dziewczyna codziennie z utęsknieniem patrzy w las wypatrując pięknych i hipnotycznych oczu.

Gdy w miasteczku Mery Falls zostaje zagryziony Jack, szkolny kolega Grace, myśliwi bojąc się o bezpieczeństwo swoich rodzin i okolicznych dzieci postanawiają zapolować na dzikie i jak się okazuje niebezpieczne zwierzęta. Międzyczasie ciało Jacka nieoczekiwanie znika z kostnicy a Grace na werandzie swojego domu znajduje zakrwawionego, młodego mężczyznę. Co wspólnego z tym wszystkim ma jej złotooki wilk?

Drżenie opisane jest z punktu widzenia dwóch narratorów a zarazem głównych bohaterów książki – Grace i Sama. Grace to bardzo odważna, silna i pewna siebie dziewczyna. Sam natomiast jest jak na człowieka przeobrażającego się w wilka łagodny, słodki i romantyczny. Czytuje poezję, gra na gitarze i układa piosenki dla swojej ukochanej. Nasi bohaterowie już od pierwszego spotkania darzą się wielkim uczuciem, które z dnia na dzień dojrzewa przeobrażając się w odwzajemnioną miłość człowieka i wilka.

Maggie Stiefvater stworzyła wspaniałą powieść o miłości, przyjaźni, walce z nieuchronnym losem, przetrwaniu, samotności i poświęceniu. Drżenie jest jedną z nielicznych książek paranormal romance, której fabuła opiera się jedynie na jednym mitycznym stworzeniu – wilkołaku, za co autorka ma u mnie duży plus. I chociaż książka ma prawie pięćset stron czyta się ją szybko i z ciekawością.

Książka trafiła do grona jednych z lepszych, jakie czytałam w tym roku. Kolejny raz przekonałam się, że lektury młodzieżowe mogą zainteresować czytelników w różnym wieku. Polecam

Po przeczytaniu książki Jutro. Nie ma już żadnych zasad Johna Marsdena będącej początkiem siedmiotomowego cyklu wiedziałam, że gdy tylko pojawi się kontynuacja sięgnę po kolejny tom przygód Ellie i jej przyjaciół. Kiedy więc w moje ręce wpadła książka  

Jutro 2. W pułapce nocy nie zastanawiając się długo gdyż moja ciekawość na to nie pozwala zagłębiłam się w jej treści.

W Jutro 2 poznajemy dalsze losy grupki przyjaciół, którzy jako nieliczni uniknęli pojmania i osadzenia w niewoli przez wrogie wojska, które napadły na ich kraj. Ukrywając się w kotlinie zwanej Piekłem próbują odnaleźć się w całkowicie nowej rzeczywistości, stworzyć swój własny świat, w którym będą bezpieczni. Jednak po jednej udanych z akcji ataku, w której zostaje wysadzony most okazuje się, iż Corrie zostaje postrzelona. Jedynym sposobem, aby uratować jej życie jest jak najszybsze dowiezienie rannej do szpitala. Kevin postanawia za wszelką cenę pomóc koleżance, świadomie oddając się w ręce wroga.

Z radia napływają do nich wiadomości wskazujące jeden niezaprzeczalny fakt, iż świat oswoił się już z inwazją i zaczyna żyć własnymi problemami. Nasi bohaterowie nie mają zamiaru się jednak tak łatwo poddać. Pomimo braku wieści o losie Corrie i Kevina postanawiają odbić ich z rąk wroga. Czy uda im się zrealizować tan niebezpieczny plan? Jak potoczą się ich losy? Co przyniesie im jutro? Przyszłości nikt nie jest w stanie przewidzieć gdyż: 

John Marsden i tym razem mnie nie zawiódł. Lektura pochłonęła mnie bez reszty. Dużo napięcia i nieprzewidywalnych zwrotów akcji. Bardzo realistyczni bohaterowie żyjący w ciągłym napięciu, popełniający czyny, na które nie zdobyłby się niejeden dorosły. Stają twarzą w twarz ze śmiercią. Nawet najmniejszy błąd może kosztować ich życie. Za wszelką cenę chcą odzyskać to, co utracili i nie zawahają się nawet zabić.

Zapachniało wakacjami a wraz z nimi powróciły wspomnienia z dzieciństwa. Marzenia o wielkiej przygodzie, poszukiwaniu tajemniczych miejsc i dziwnych istot, ale przede wszystkim marzenia o prawdziwej przyjaźni, która przetrwa wiecznie. Wszystko to a nawet więcej znalazłam w książce „Tajemnica błękitnego zamczyska” Beaty Wieczorek.

Główną bohaterką książki jest dwunastoletnia Magdalena. Urocza, nieco zakompleksiona i jak każde dziecko ciekawska dziewczynka. Mieszka wraz z rodzicami na wsi nieopodal tajemniczych ruin zamku, o których pewnego wakacyjnego dnia opowiada jej mama. Dziewczynka zafascynowana niesamowitą historią, pomimo zakazu rodziców i przestróg sąsiadów postanawia odnaleźć zamek. Jednak na drodze jej planów staje wizyta nieznośnej i rozpieszczonej kuzynki Anity, z którą Magdalena kompletnie nie może się dogadać.

Korzystając z nieobecności rodziców dziewczynka wraz z Radkiem, szkolnym kolegą i ciągle marudzącą Anitą wyruszają na wycieczkę rowerową do lasu. Zapuszczają się w miejsce jeszcze im nieznane i nieoczekiwanie odkrywają ruiny błękitnego zamczyska. Dzieci ciesząc się z odkrycia nie zdają sobie jednak sprawy, jakie niebezpieczeństwo im grozi. Jakie będą ich dalsze losy? O tym będziecie musieli przekonać się sami czytając „Tajemnica błękitnego zamczyska”.

Książka jest bardzo udanym debiutem Beaty Wieczorek. Ma ciekawą, Tajemniczą i trzymającą w napięciu fabułę. Jest napisana prostym językiem, zrozumiałym dla młodego czytelnika. Barwne opisy i ilustracje wykonane przez samą autorkę dodatkowo zachęcają do zatopienia się w lekturze. Jednak największym atutem owej książki jest jej przesłanie, które pokazuje jak dużą wartość ma przyjaźń, dobre serce i pomoc, którą możemy ofiarować innym.

Chociaż książka skierowana jest do dzieci w wieku 8-12 lat myślę, że i dorosły czytelnik przeczyta ją z przyjemnością. Polecam

„Dziewczyna, która pływała z delfinami” autorstwa Sabiny Berman przeczytałam już ponad tydzień temu jednak do dziś nie znalazłam właściwych słów, którymi mogłabym opisać odczucia, które targały mną podczas lektury i jeszcze jakiś czas po jej zakończeniu.

Główną bohaterką a zarazem narratorem „Dziewczyny, która pływała z delfinami” jest Karen. Panna Zdolną Inaczej. Młoda dziewczyna, u której zdiagnozowano autyzm wielofunkcyjny. Dzieciństwo spędziła w piwnicy zamknięta przez własną matkę, która nie mogła znieść faktu, iż jej jedyna córka jest upośledzona. Biła ją i przypalała papierosami pozostawiając blizny na wątłym ciele dziewczyny. Matka nie zadała sobie nawet trudu by nauczyć własną córkę tak podstawowej rzeczy jak mówienie czy wyrażanie emocji.

Wszystko zmienia się, gdy do Mazatlan przyjeżdża Izabelle, ciotka dziewczyny, która przejmując spadek w postaci przetwórni tuńczyka oraz starego domu nad morzem po swojej zmarłej siostrze otrzymuje również zupełnie niespodziewany bonus w postaci zdziczałej dziewczyny zamieszkującej piwnicę. Izabelle postanawia zaopiekować się dziką istotą bojącą się ludzi i żywiącą się piaskiem z plaży, gdyż rozpoznaje w niej swoją siostrzenicę, o której nie mała zielonego pojęcia. Powoli uczy ją podstawowych czynności jak: mówienie, czytanie, pisanie, które potrzebne są do normalnego funkcjonowania. W przeciągu kilku lat udaje jej się zmienić zdziczałą dziewczynę w myślącą, samodzielną młodą kobietę.

„Dziewczyna, która pływała z delfinami” jest historią dziewczyny różniącej się od swoich rówieśników. Jednak właśnie przez tą odmienność jej postrzeganie świata, ludzi i życia różni się od naszego. Dzięki swojej wrażliwości i bezinteresowności Karen pokazuje nam jak wielu ważnych rzeczy niedostrzegany albo unikają nam w natłoku codziennych zajęć. Jak ważna dla każdego z nas jest indywidualność, poczucie własnej wartości, spontaniczność, zaufanie własnym zmysłom ale przede wszystkim życie w zgodzie z naturą i światem.

Dawno już nie czytałam książki tak wzruszającej i wzbudzającej tak silne emocje. Opowieści, która pokazuje nam, że bez względu na opinię i ocenę innych powinniśmy zawsze być sobą. Powinniśmy walczyć o swoje marzenia gdyż one są sensem naszego życia. Polecam.