Po dłuższej przerwie od thrillerów i książek sensacyjnych zapragnęłam ponownie tego typu pozycji. Książki, która wciągnie mnie bez reszty, dostarczy pokaźnej dawki akcji, napięcia i dreszczyku emocji. Właśnie, dlatego moją uwagę przykuła debiutancka książka Johna Altmana zatytułowana „Gry szpiegów”.

Rok 1943. Najbardziej strzeżona tajemnica II wojny światowej zostaje wykradziona przez najlepszego i najniebezpieczniejszego szpiega niemieckiej Abwerhy. Amerykanie nie mogą pozwolić, aby tajne informacje dotarły do Niemiec. Mogą one, bowiem przechylić szale zwycięstwa na korzyść wroga. Jedyną szansą aliantów jest Harry Winterbotham, na co dzień profesor literatury a w rzeczywistości agent brytyjskiego kontrwywiadu. Ma on zrobić wszystko, aby wykradzione informacje nie dostały się w ręce wroga. Nie jest to jednak jedyny cel misji agenta ma on, bowiem swoje tajemnice i prywatne sprawy do załatwienia.

Książka Johna Altmana bardzo mile mnie zaskoczyła. Niewątpliwie zasługą tego jest może nie nadzwyczaj oryginalna, ale za to wciągająca i trzymająca w napięciu aż do ostatniej strony fabuła oraz wyraziści i ciekawie wykreowani bohaterowie. Akcja osadzona w realiach II wojny światowej jest dynamiczna, wartka i płynna. Sama książka natomiast napisana jest zwięźle i oszczędnie a przede wszystkim bez nie potrzebnych, długich opisów zwalniających akcję.

Mogę śmiało powiedzieć, iż „Gry szpiegów” to jeden z lepszych thrillerów, jakie miałam przyjemność przeczytać. Książka to nie tylko dobra rozrywka, ale również duża dawka emocji i napięcia. Polecam wszystkim a w szczególności wielbicielom tego gatunku.

„Miasto Szczurów” to już trzeci tom cyklu „Pas Deltory” autorstwa Jennifer Rowe ukrywającej się pod pseudonimem Emily Rodda, niezwykle popularnej australijskiej pisarki powieści dla dzieci i młodzieży.

Deltora niegdyś spokojna kraina zostaje opanowana przez Władcę Mroku. Pas Deltory, który miał strzec i chronić królestwo zostaje skradziony a siedem klejnotów, z których się składał ukryto w najbardziej niebezpiecznych i mrocznych zakątkach kraju. Jedynym sposobem na uratowanie podbitej krainy i zniewolenie tyranii Władcy Mroku jest odnalezienie skradzionych klejnotów i ponowne umieszczenie ich w Pasie Deltory. Tej trudnej i niebezpiecznej misji podejmuje się szesnastoletni Lief, któremu pomagać będzie Barda – były żołnierz oraz Jasmine – półdzika dziewczyna poznana podczas pierwszej wyprawy do Puszczy Milczenia.

Wyprawa nad Jezioro Łez zakończyła się sukcesem. W Pasie Deltory są już dwa klejnoty: topaz – symbol wiary oraz rubin – symbol szczęścia. Kolejnym klejnotem, który muszą odnaleźć nasi bohaterowie jest opal – symbol nadziei, który został ukryty w Mieście szczurów.

Lief, Barda i Jasmine wyruszają w dalszą podróż pełną przygód. Po drodze napotkają Toma i jego niezwykły sklep. Odwiedzą również rządzące się dziwnymi i nie do końca zrozumiałymi zasadami miasto Nimszurf.

Emily Rodda stworzyła ciekawą, wciągającą, pełna niebezpieczeństw i zagadek historię skierowaną przede wszystkim do czytelników w wieku 13-16 lat. Prosty język, barwne postacie, wartka akcja, kilka łamigłówek, nie rozbudowana i mało skomplikowana fabuła są dużym plusem książki. Dzięki temu też jest ona lekka, łatwa w odbiorze i przyjemna. W sam raz dla osób, które chcą odpocząć od szarej rzeczywistości. Jedyny minus książki, jaki znalazłam jest jej długość licząca tylko 168stron.

Pomimo, iż książka skierowana jest do nastoletniego czytelnika myślę, że wśród starszych również znajdzie grono zwolenników. Z całą pewnością jest to lekka, niezobowiązująca i odprężająca lektura w sam raz na letnie popołudnie. Polecam

Podchodziłam do tej książki z dystansem. Zawsze mam uprzedzenia, co do wychwalanych pod niebiosa nowości wydawniczych. W tym przypadku się nie zawiodłam i muszę przyznać, że ten cały szum wokół „Nie jestem seryjnym mordercą” Dana Wellsa jest w pełni uzasadniony.

Głównym bohaterem powieści jest 15-letni John Cleaver, osobliwy nastolatek, u którego stwierdzono antyspołeczne zaburzenie osobowości oraz obsesyjne zainteresowanie seryjnymi mordercami. Nastolatek lubi samotność, nie czuje litości, lubi zadawać ból i nie potrafi okazywać podstawowych uczuć. Brzmi dziwnie? Zdecydowanie tak. Do tego dochodzi jeszcze zakład pogrzebowy prowadzony przez jego matkę i jej siostrę bliźniaczkę, w którym John spędza swój cały wolny czas. Chłopiec od małego znajdował się w bliskich kontaktach ze śmiercią, dlatego tez nie przerażają go zwłoki, lubi pomagać w balsamowaniu i przygotowaniach do pochówku.

Tymczasem w miasteczku Clayton, w którym mieszka John dochodzi do serii tajemniczych morderstw. Dla chłopca obsesyjnie zainteresowanego tą tematyka to niezła gratka, dlatego też nastolatek czuje, że za wszelką cenę musi poznać sprawcę, musi poznać seryjnego mordercę.

„Nie jestem seryjnym mordercą” to książka, która nie tylko trzyma w napięciu, ale także zagląda w zakamarki ludzkiej wyobraźni i psychiki. Historia opisana z punktu widzenia Johna jest mroczna, przerażająca i intrygująca. Postacie wykreowane przez autora są naturalne i wyraziste. Na pochwałę zasługują barwne i szczegółowe opisy zabójstw i balsamowania zwłok, które sprawiają, że czytelnikowi szybciej bije serce. Język autora jest lekki i prosty w odbiorze, dzięki czemu powieść czyta się szybko i nie sposób się od niej oderwać.

Wielkim zaskoczeniem był dla mnie wpleciony w książkę motyw fantastyczny. Liczyłam, bowiem na to, że książka będzie w pełni realna. Ocenę czy jest to pozytyw czy negatyw książki pozostawiam już Wam. Mi on na szczęście nie zepsuł przyjemności z czytania lektury.

Było to moje pierwsze spotkanie z autorem, ale na pewno nie ostatnie. Dan Wells tworzy niesamowity klimat, który uzależnia. Polecam wszystkim, ale przede wszystkim fanom kryminałów i powieści psychologicznych w jednym. Nie mogę się już doczekać, kiedy sięgnę po kolejną część serii John Cleaver zatytułowaną „Pan Potwór”.

Hawaje. Piękne widoki, piaszczyste plaże, gorące słońce, błękit nieba i morze. Iście wakacyjny i beztroski krajobraz. Malownicze miejsce, w którym można zapomnieć o wszystkich troskach i kłopotach życia codziennego staje się miejscem prawdziwego dramatu rodziny Kingów.

Bohater powieści „Spadkobiercy” autorstwa Kaui Hart Hemmings na pewno nie spodziewał się nieszczęścia, które spadło na jego rodzinę. Matt King, kochający mąż Joanie, ojciec dwóch córek: Alex i Scottie, z zawodu prawnik, spadkobierca dużej fortuny na Hawajach wiedzie ustatkowane, beztroskie i dostatne życie do czasy, gdy jego żona ulega tragicznemu wypadkowi podczas wyścigów łodzi motorowych i zapada w śpiączkę. W jednej chwili życie Matta obraca się do góry nogami. Musi porzucić swoje dotychczasowe zajęcia, zająć się domem, ale przede wszystkim wychowaniem swoich nastoletnich córek. Szybko okazuje się, że nowe obowiązki, o których dotychczas nasz bohater nie miał pojęcia, przytłoczyły go i przerosły jego najśmielsze oczekiwania. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy na jaw wychodzi sekret skrywany już od dłuższego czasu przez jego żonę.

Mam mieszane uczucia zarówno względem książki jak i jej głównego bohatera i zarazem narratora powieści, Matta. Nie spodobało mi się jego podejście do rodziny. Ważniejsza od bliskich okazała się praca, której nasz bohater poświęcił się do tego stopnia, że nie zauważył nawet, kiedy stracił kontakt z rodziną i oddalił się od niej. Córki wychowywane tylko przez matkę okazały się nieposłuszne, kłótliwe i dalekie od ideału. Doprowadzają Matta do białej gorączki. Bohater nie potrafi nawiązać z nimi kontaktu, chociaż zważywszy na fakt, iż praktycznie nie zajmował się nimi, wcale mnie to nie dziwi. Nie spodobał mi się również brak jakichkolwiek emocji w zachowaniu Matta, które towarzyszą każdemu, kto traci bliską i kochaną osobę, nie wspominając już o zdradzie, której dopuściła się jego żona.

Mężczyzna dopiero teraz w obliczu tragedii, która dotknęła jego rodzinę dostrzegł prawdę o swoim życiu. Można by rzec: Lepiej późno niż wcale. Najważniejszy okazuje się jednak fakt, iż próbuje nawiązać relacje ze swoimi córkami i chociaż nie jest to łatwe o dziwo mu się to udaje.

„Spadkobiercy” pomimo kilku wad i niedociągnięć to w gruncie rzeczy dobra powieść. Ciekawa, wzruszająca i realistyczna fabuła. Prosty i przystępny język oraz zgrabnie rozwijająca się akcja. Pomimo delikatnych i smutnych wątków książkę czyta się szybko i przyjemnie. Autorka nie targa naszymi uczuciami, nie wyciska z nas łez, lecz zmusza do refleksji nad własnym życiem.

„Spadkobiercy” to powieść o trudnych wyborach, ludzkich dylematach, prawdziwych wartościach, wybaczeniu i miłości. Pomimo paru niedociągnięć debiutancką książkę Kaui Hart Hemmings uważam za udaną. Polecam.